Z POZNANIA NA SZAGE

Poniższe informacje o historii Sierosławia pochodzą z książki "Powiat poznański pod względem dziejowym z zastosowaniem do topografii współczesnej" (ze zbiorów WBC)

Sierosław był wcielony w roku 1288 do parafii Lusowskiej, do której dotąd należy (obecnie, od 1 stycznia 2014 roku, Sierosław należy do parafii Lusówko).
W roku 1316 pisał się z Sierosławia Stefan Opalis, a w roku 1580 należała ta wieś do Jana Sierosławskiego.
Roku 1647 założyła tu kościół Braci Czeskich Barbara Miękicka, ówczesna dziedziczka. Jedynym znanym ministrem przy tym kościele był Jakub Epenet. Później, gdy wieś ta przeszła w ręce rodziny katolickiej, zamieniono ten kościół na kaplicę katolicką, którą w roku 1783 odnowił Michał Neyman, ówczesny właściciel Sierosławia.
Około roku 1773 rozgraniczono Sierosław i Lusowo z Lusówkiem.
Na zachód od Sierosławia w lesie Więckowickim stoi dom leśniczy Drwęcą lub Drwęsą zwany.

Poniżej znalezione w "Tekach Dworzaczka" (https://teki.bkpan.poznan.pl/) regesty dotyczące Sierosławia. Profesor Dworzaczek stosował wiele skrótowców, które czasami trudno odcyfrować. Tam, gdzie czasowo nie dałem rady, zostawiłem pisownię oryginalną.

Mały słowniczek pojęć:

1) regest - wyciąg najistotniejszych treści dokumentu, z podaniem nazwy jego wystawcy, odbiorcy oraz daty i miejsca wystawienia.
2) wyderkaf - potoczna nazwa tzw. kupna renty, używana w Polsce od schyłku XIII w.; posiadacz kapitału dawał właścicielowi nieruchomości ustaloną kwotę pieniędzy, w zamian za którą każdorazowy właściciel tej nieruchomości był zobowiązany do corocznych świadczeń pieniężnych w wys. 5-8% uzyskanego z niej dochodu (renta), uiszczanych właścicielowi kapitału dożywotnio lub w ciągu ustalonej liczby lat; właściciel nieruchomości (dłużnik) mógł uwolnić się od płacenia renty, zwracając pożyczkę; częste stosowanie wyderkafu oznaczało w XV-XVI w. przekreślenie kościelnego zakazu pobierania odsetek od udzielanych pożyczek (? lichwa), przyczyniając się do rozwoju długoterminowego kredytu (za https://we.pwn.pl)
3) 1-ov. - primo voto, 2-ov - secundo voto itd.
4) komplanacja - akt zgody będący zakończeniem zatargu
5) kwitować - uznawać część lub całość długu za uregulowaną

W roku 1533 szlachetny Wincenty Sierosławski na 1/2 wsi Sierosław zapłacił 150 zł. posagu żonie Katarzynie, córce Mikołaja Ribieńskiego Kordzboka. Ten sam Wincenty w roku 1544 1/2 wsi Sierosław daje dożywotnio żonie Katarzynie Rybieńskiej.

W roku 1585 szlachetny Jan Sierosławski sprzedał całą wieś Sierosław szlachetnemu Janowi Przecławskiemu za 8.000 zł.

W roku 1590 szlachetny Jan Przecławski, syn Prokopa, całą wieś Sierosław kupił za 8.000 zł. od Jana Sierosławskiego, sprzedał za tyleż Janowi Kierskiemu.

W roku 1597 szlachetny Stanisław Kierski, całą wieś Sierosław (z wyj. 2 kmieci z rodzinami i 1 dziewczyny) sprzedał za 5.000 zł. Janowi Bukowieckiemu, synowi Mikołaja.

W roku 1598 szlachetny Jan Bukowiecki sprzedał Sierosław za 5. 000 zł. szlachetnemu Stanisławowi Urbanowskiemu, synowi Marcina. Stanisław Urbanowski zaś, wieś swoją Sierosław za 2. 000 zł. sprzedał na 1 rok na wyderkaf bratankowi swojemu, także Stanisławowi Urbanowskiemu,

W roku 1609 Stanisław Urbanowski, syn Marcina, wydzierżawił Sierosław Melchjorowi Bobrownickiemu za 2. 500 zł.

W roku 1621 Wojciech, Jakub i Adrjan Urbanowscy, synowie Stanisława, sprzedali Sierosław Maciejowi Żychlińskiemu za 7.000 zł.

W roku 1640 Mikołaj Tytus Breza zakupił Sierosław od Wojciecha Żychlińskiego, po czym sprzedał go Władysławowi Miękickiemu, synowi Krzysztofa, za 16.000 zł.

W roku 1655 Barbara Bojanowska, córka Wojciecha de Parskie Bojanowskiego, wdowa po Władysławie Miękiskim i po Stanisławie z Łabiszyna Latalskim, bratanica Władysława Bojanowskiego (żył 1652) otrzymała oprawę i dożywocie na wsiach: Brzoza, Grodziszczko, Niepruszewo i Sierosław od Władysława Miękiskiego.

W roku 1661 Zofia z Chrząstowa, wdowa po Jerzym Rozbickim, opiekunka dzieci, Piotr Rozbicki, Mikołaj Przybyszewski, pisarz, Samuel Korzbok Zawadzki jako opiekun Adama-Aleksandra, Andrzeja i Piotra jej synów małoletnich Rozbickich, sprzedała całą wieś Sierosław Łukaszowi Karniowskiemu, synowi Pawła, za 14.000 zł.

W roku 1665 Łukasz Karniowski, syn Pawła, w rekomp. skas. opr. przez żonę Dorotę Zadorską, wieś Sierosław tejże żonie, córce Macieja za 14.000 zł. sprzedał.

W roku 1689 Jan i Karol Kunińscy, synowie Kazimierza, Sierosławia dziedzica, brata zezn. rodz. z Barbary Zadorskiej, 2-ov. Turoboyskiej, 1-ov. zrodzonego syna tylko co, fatalnym wypadkiem zabitego, spadkobiercy i Anna Kunińska Jana K. córka, Jakuba Turskiego żona, z nich Karol z im. sw. oraz Stanisława i Marjanny Zofji panien brata i sióstr m. s. rodz. Kunińskich dzieci swych z Macieja Kunińskiego, spadkobiercy po Macieju Kunińskim, wieś Sierosław po nim, spadłą, Barbarze Zadorskiej wdowie po Kazimierzu Kunińskim, 2-ov. po Janie Turoboyskim, za 28.000 zł. sprzedał.

W roku 1711 Stanisław Turoboyski, syn Jana, z Barbary Zadorskiej, 1-ov. żony Kazimierza Kunińskiego, 2-ov. tegoż Jana Turoboyskiego., 3-o v. Piotra Żegockiego, matki plenipotent, wieś Sierosław jej dziedziczną, Ludwikowi Bielawskiemu, synowi Franciszka za 14.000 zł. sprzedał

W roku 1742 Ludwika Turoboyska wdowa po Janie Suchorzewskim, 2-o v. po Antonim Modlibowskim, 3-o v. po Ludwiku Bielawskim, na s. swej 8.800 złp. na wsi Sierosław p. pozn., z komplanacji między Joanną Jana Nowickiego, i Marjanną ol. Andrzeja Skrzetuskiego żonami siostrami m. s. rodz. Bielawskimi z I i zezn. z II w r. 1730, zap. 2.000 złp. X. Czwordowiczowi dziekanowi koleg. pozn. św. M. Magdal., prob. lusowskiemu.

W roku 1765 Teodora Jaraczewska, wdowa po Józefie Ciszewskim, matka, oraz Wojciech i Antoni synowie CC., kwitują Karola Jerzykowskiego posesora dóbr Sierosław i folwarku Podgórze do dóbr Sierosław przylegającego.

W roku 1778 Ignacy i Józef Raszewscy, synowie Marcelina R. z Anny Nowickiej, wedle kontraktu sprzedał dobra Sierosław i folwark Pokrzywnica między nimi i Mateuszem Neymanem dziś spisane, dobra te zobowiązał się sprzedać mu za 75.000 zł.

W roku 1881 Paweł Zakrzewski sprzedał wieś Golinę Briesen'owi, otrzymawszy w cenie wieś Sierosław w powiecie bukowskim. W roku 1882 Paweł Zakrzewski sprzedał dobra Sierosław, 2.200 m za 1/2 milionów marek. porucznikowi Lucke, a nabył od ostatniego dobra Skoki, 3. 500 m. za 350 tys. marek.


Poniżej znalezione w "Tekach Dworzaczka" (https://teki.bkpan.poznan.pl/) monografie dotyczące Sierosławia. Są to niepełne monografie szlachty wielkopolskiej. Zaprezentowałem te, w których chociaż raz jest mowa o majątku Sierosław (wyróżnione grubym drukiem).

Bielawscy h. Zaremba

Ludwik, syn Franciszka i Skoroszewskiej, ochrzczony 31 VIII 1670 r. (LB Poniec), zapisał w r. 1702 szwagrowi Rzeszotarskiemu sumę 1000 zł. T. r. był mężem Barbary Naramowskiej, wdowy 1-ov. po Kazimierzu Zdzychowskim. Już w r. 1707 drugą jego żoną była Ludwika Turobojska, córka Jana i Barbary Zadorskiej, wdowa po dwóch mężach, Janie Suchorzewskim i Antonim Modlibowskim. Od Barbary z Zadorskich 1-ov. Kunińskiej 2-ov. wdowy po Janie Turobojskim kupił w r. 1711 za 11.000 zł wieś Sierosław. Nie żył w r. 1715. Wdowa żyła jeszcze w r. 1755. Z pierwszej żony miał Ludwik córki Joannę i Annę, z drugiej Mariannę. Joanna, niezamężna w l. 1715-22, była w r. 1730 żoną Jana Dunin Nowickiego, administratora zamku szamotulskiego. Jako dziedziczka Sierosławia i jedyna spadkobierczyni rodziców, sprzedała w r. 1748 tę wieś za 38.000 zł swemu zięciowi Marcelemu Raszewskiemu. W r. 1752 występowała jako wdowa po Janie "Siła" Nowickim. Marianna, ur. około 1709 r., była w r. 1730 żoną Andrzeja Skrzetuskiego, burgrabiego ziemskiego konińskiego. Bezdzietna, umarła w Sierosławiu mając 33 lata 9 VIII 1742 r. (LM Lussowo).

Bobrowniccy

Melchior, syn Melchiora, wspomniany w r. 1604, t. r. mąż Jadwigi Wolikowskiej, wdowy po Stanisławie Bronikowskim nabył w r. 1606 sposobem wyderkafu od Katarzyny z Cmachowa Łukaszowej Chłapowskiej za 2.500 zł części we wsiach Bożejewie i Chłapowie. Części w Chłapowie i kmiecia w Bożejewie nabył w r. 1607 za 400 zł sposobem wyderkafu od tejże Katarzyny. Od Stanisława Urbanowskiego nabył w r. 1609 na wyderkaf za 2.500 zł Sierosław. W r. 1613 był mężem drugiej swej żony Anny Więckowskiej. Od swego 24-letniego bratanka Andrzeja, syna zmarłego już Dawida kupił w r. 1615 za 30.000 zł jego części we wsiach Adrianki, Stanisławowo i Zatoczki w p. drohickim. Na tych wsiach zapisał w r. 1617 dług 3.000 zł bratu Kasprowi. Skwitowany został w r. 1617 przez swego stryjecznego brata Marcina z 300 zł. W r. 1618 mieszkał w Lipnicy koło Szamotuł (LB Szamotuły). Trzeciej żonie, Barbarze Gorzeńskiej córce Łukasza, oprawił w r. 1620 posag 1.000 zł. Wraz z nią kwitował się w r. 1621 z małżonkami Bardzkimi z kontraktu zawartego w r. 1620 o dobra Bierzglino, Gułtowo Stare, części w Kleparzu i Grzybowie. Wraz ze swą żoną wydzierżawił w r. 1626 część wsi Mokrzec od małżonków Wyganowskich. Żyli jeszcze oboje w r. 1627.

Brezowie h. Własnego

Mikołaj Tytus (czasem Tytus Mikołaj), syn Ernesta i Schoeneichówny, zrazu występował tylko pod imieniem Tytusa, w ostatnich zaś dwudziestu latach życia najczęściej jako jedynie Mikołaj. Wspomniany w r. 1612. Był pisarzem kancelarii królewskiej, kiedy 10 VIII 1619 r. otrzymał przypadły królowi kaduk po śmierci Elżbiety Rochowej, wdowy po piwowarze poznańskim. Części w dobrach Lewice, Goraj, Krobielewo, Niepotrzebowo, Zarzecze, Słodzono, Holendry, Wojecz, odziedziczone po ojcu i po braciach Auguście i Sykstusie, dał w r. 1620 swej matce. Żeniąc się w r. 1623 z Zofią Żychlińską, córką Macieja, na połowie miasteczka Lewice, które nabył od matki, oprawił swej żonie t. r. posag 8.000 zł. W r. 1612 skwitował jej brata Wojciecha Żychlińskiego z 2.000 zł na poczet 6.500 zł jej posagu i wyprawy, zapisanego przez ojca. Dla zrodzonych z niej dzieci mianował 1630 r. opiekunów, m. in. Schlichtinga, sędziego grodzkiego wschowskiego, i swego szwagra Belęckiego. Od Andrzeja Krzyszkowskiego kupił w r. 1635 za 4.000 zł wieś cz. folwark Krzyszkowo w folwarku Miełostowo (??) w p. pozn. Wieś Sierosław, kupioną od Wojciecha Żychlińskiego, sprzedał w r. 1640 za 16.000 zł Władysławowi Miękickiemu. Szwagier Bniński pozywając go w r. 1644 na sąd sejmowy, zowie go "de Cybalin" i powiada, że jest rodem ze Śląska. Mikołaj Tytus administrował w r. 1646 starostwami ujskim i pilskim. W r. 1650 był opiekunem dzieci zmarłego swego brata Wojciecha. Od małoletniego Jana Prusimskiego kupił w r. 1653 za 101.000 zł miasto Kamionna i wsie Skrzydlewo, Kolno, Debrzno i Popowo. Nie żył już w r. 1655. Wdowa w r. 1658 sprzedała za 200.000 zł synom Wojciechowi i Adamowi miasto Kamiona i wsie Kolno, Debrzno, Popowo, Skrzydlewo, Gralewo, części wsi Mnichy z folwarkiem Mechnacz, Dąbrówka, Lewice z folwarkiem Krzyszkówka i Kaliska, które to dobra nabyła niegdyś od męża. Dostała od tych synów w dożywotnie użytkowanie Lewice z Krzyszkówką i Kaliską. Żyła jeszcze w r. 1663. Córka Mikołaja Tytusa i Żychlińskiej, Marianna, wydana została w r. 1649 za Bogusława Chłapowskiego, z którym żyła jeszcze w r. 1675. W r. 1660 Elżbiecie Breziance zapisał dożywocie mąż jej Piotr Ossowski. Czy nie była to również córka Mikołaja Tytusa, bowiem t. r. wdowa po nim i synowie Wojciech i Adam zawierali z Piotrem Ossowskim kontrakt pod zakładem 20.000 zł.

Bukowieccy h.Drogosław

Jan, syn Mikołaja i Löbenówny, pisał się z Chyciny, pozostawił w r. 1580 pod opieką stryja Abrahama, obok którego współdziedziczył we wsiach Chycinie (niem. Uisenze, Weissense), Rugow i Kalczke. Te ostatnie dwie wsie przodek ich Wincenty z Chyciny zastawił był niegdyś klasztorowi w Bledzewie. Jan żeniąc się w r. 1582 z Anną Jaromierską, córką Jana, krótko przed ślubem, 16/VI, dostał od przyszłego teścia zapis 4.000 zł. posagu i 1.000 zł. wyprawy. W r. 1583 dokonał wymiany dóbr z Jerzym Sczanieckim, dając mu całą swą część w Łagowcu, w zamian za części w Bukowcu, które Sczaniecki nabył od Marcina Ostroroga Lwowskiego. Spadkobierca zmarłego stryja Abrahama, został w r. 1589 wspólnie z matką skwitowany z 900 zł. przez szwagra Jana Gogolińskiego. Od owdowiałej stryjenki Katarzyny Abrahamowej otrzymał t. r. cesję jej oprawy na Goruńsku, dał zaś jej użytkowanie połowy Chyciny, tak jak użytkował jej zmarły mąż. Skwitowany został w r. 1591 przez własną żonę Annę z 2.000 zł. Ta Anna Jaromierska, bezdzietna, nie żyła już w r. 1595, a Jana skwitował z jej posagu 4.000 zł. brat jej Jan Jaromierski. Ożenił się powtórnie w r. 1596 z Anną z Wilkowa Ossowską, córką Mikołaja, podsędka ziemskiego poznańskiego, i Anny Żychlińskiej, i t. r. oprawił jej 4.5000 zł. posagu na Goruńsku i połowie Chyciny. Części swe w Bukowcu sprzedał t. r. za 14.000 zł. Jerzemu Sczanieckiemu. Od Stanisława Kierskiego kupił w r. 1597 za 5.000 zł. Sierosław w p. pozn. Skwitował w r. 1598 braci swej żony z 4.500 zł. jej posagu i t. r. matce zapisał dożywocie pensji 200 zł. rocznie. Części w Sierosławiu sprzedał w r. 1598 za 5.000 zł. Stanisławowi Urbanowskiemu. Żył jeszcze w r. 1599. W r. 1605 Anna Ossowska była już wdową. Skasowała ona w r. 1628 oprawę swą na Chycinie i Goruńsku i skwitowała swych synów Jana i Stanisława, dziedziców owych wsi. Żyła jeszcze w r. 1633 i była użytkowniczką pewnych części w Chycinie. Córka Jana i Ossowskiej, Anna, zaślubiona w r. 1616 Wojciechowi Bronikowskiemu, żyła z nim jeszcze w r. 1631. Synowie: Jan, Mikołaj i Stanisław. Z nich Mikołaj, nieletni w r. 1609, bezdzietny, nie żył już w r. 1621.

Bytyńscy h. Łodzia

Wyszota B., z Bytynia, syn Bieniaka, występował 1436 r., nazwany w r. 1440 "niegdy z Bytynia". Winien był t. r. okazać list rezygnacyjny na dobra Srzem i Chalino. Wyszota "ze Srzemu" okazał t. r. wobec Mikołaja Wydzierzewskieogo swą część dziedziczną w Bytyniu, odpuszczoną mu przez ojca , a Fiema, żona Wierzbięty z Sierakowa, skasowała na jego rzecz swą oprawę na Srzemie i Chalinie, jednak jeszcze tego samego roku pisany "z Bytynia" wiódł 1443 r. sprawę o Sierosław z Jadwigą żoną Wincentego Sokołowskiego, panią wienną. Był 1444 r. wicechorążym poznańskim. Kupił 1446 r. od Marcina z Witkowic ósmą część w Grzegorzewie w p. pozn., przy czym od Klimki wdowy po Janie z Gądek, otrzymał jej prawo oprawne i wienne na tej wsi. T. r. od Małgorzaty z Młodawska, żony Grzegorza Młodawskiego, kupił za 400 grz. jej ojczystą wieś Gądki. Z Dorotą, żoną Bernarda z Wysocic, dokonał t. r. zamiany dając jej dwa łany w Jabłonkach w p. pozn. i sumę 100 grz. w zamian z ósmą część Rościegniewic i Gorgoszewa w p. pozn. Był w r. 1447 wspólnie ze swym niedzielnym bratem ks. Mirosławem dziedzicem w mieście Bytyń i wsi Gądki. Umarł w r. 1447.

Lipniccy h. Poraj

Wojciech, syn Stanisława i zapewne Buszewskiej, na połowie swych części we wsiach Lipnica, Rudki i we wsi pustej Szczepy oprawił w r. 1574 posag 700 zł żonie swej Zofii Sułockiej, córce Jana. Części swe w Rudkach i Szczepach sprzedał 1575 r. za 530 zł Baltazarowi Gorzyckiemu i jednocześnie od Jerzego Wierzchaczewskiego i od jego żony a swej stryjecznej siostry Urszuli L-ej kupił za 1.000 zł część w Lipnicy. Dostał też wtedy zobowiązanie sprzedania mu części w Lipnicy od drugiej stryjecznej siostry, Doroty L-ej, jeszcze niezamężnej. Zapisał t. r. owej Dorocie dług 700 zł. Na połowie swych części w Lipnicy oprawił żonie 1576 r. posag 700 zł. Części w tej wsi sprzedał 1582 r. Melchiorowi Jaskóleckiemu, a Stanisławowi, Piotrowi, Dorocie i Annie, dzieciom swym, zrodzonym ze zmarłej już Zofii Sułockiej, za jej posag zapisał dług 600 zł. Od Marcina i Andrzeja braci Młodawskich nabył 1583 r. ich część w Rudkach i w pustce Szczepy. T. r. na swej sumie 1.000 zł będącej u różnych osób, oprawił 400 zł posagu drugiej swej żonie Barbarze Urbanowskiej, a ona scedowała mężowi sumę 333 zł, zapisaną jej przez Benedykta Spławskiego. Skwitowany 1585 r. z 300 zł przez siostrę Cywińską. Od Wawrzyńca Witońskiego (Witkowskiego?) nabył wyderkafem 1586 r. za 800 zł na trzy lata Brzezno w p. pozn. Od Andrzeja Wierzbińskiego wydzierżawił wspólnie z żoną 1589 r. część jego w Starym Gorzycku. Oboje z żoną sumę wyderkafową 800 zł na Brzeźnie cedowali 1595 r. Stanisławowi Urbanowskiemu. Od Stanisława Pawłowskiego nabyli wyderkafem t. r. za 1.500 zł Przyborowo w p. pozn. Od Jarosza Przestanowskiego nabyli w ten sam sposób 1596 r. za 1.200 zł Kikowo w p. pozn. Wojciech nie żył już 1598 r., kiedy wdowa po nim Barbara Urbanowska otrzymała od swego pasierba Stanisława cesję jego części z sumy posagowej po matce i sumy 600 zł owej matce zapisanej przez zmarłego już Wojciecha. Wydzierżawiła w 1600 r. od brata Stanisława Urbanowskiego Sierosław. Od Anny z Rosnówka, wdowy po Macieju Skrzetuskim, otrzymała 1605 r. zapis długu 25 grz. Dzieci Wojciecha i Sułockiej, jak już powiedziałem, Stanisław, Piotr, Dorota i Anna, wymienieni w 1582 r. Dorota i Anna żyły jeszcze w r. 1624, niezamężne. Z synów, o Piotrze nie wiem nic więcej.

Miękiscy, Miękiccy h. Trzy Trąby

Władysław, syn Krzysztofa i Ujejskiej, wraz z bratem w r. 1635 kwitował brata stryjecznego, Zbigniewa M-go, z zapisu danego ich ojcu przez zmarłego Hieronima M-go, ojca tego Zbigniewa a ich stryja. Według Paprockiego, Hieronim był bratem Krzysztofa ale urodzonym z innej matki, Misopadówny. Od matki otrzymał Władysław w r. 1637 Brzozę, Niepruszewo, Grodziszczko i Radwankowo, jako wydział majątku rodzicielskiego Bartłomiejowi Bełżeckiemu, podkomorzemu bełskiemu, t. r. obaj z bratem sprzedali część wsi Karczewica w p. bełskim, ze spadku po bezdzietnym stryju Mikołaju. Władysław od Mikołaja Tytusa Brezy kupił w r. 1640 za 16.000 zł. Sierosław w p. pozn. Żył jeszcze w r. 1645, a już chyba nie żył w r. 1647, bo w dokonanym wtedy podziale dóbr pozostałych po matce nie został uwzględniony.
Barbara z Parska Bojanowska, córka Wojciecha, w r. 1638 otrzymała od męża oprawę 10.000 zł. posagu na dobrach: Brzoza, Niepruszewo, Grodziszczko i Radwankowo. Wzajemne dożywocie spisywali małżonkowie w r. 1645. W r. 1647 fundowała ona w Sierosławiu drewniany zbór braci czeskich. Była w r. 1649 2-o v. żoną Stanisława z Łabiszyna Latalskiego, kasztelanica nakielskiego, z którym t. r. spisała dożywocie. Wdowa i po tym drugim mężu, w r. 1655 trzymała wciąż w dożywociu po pierwszym Brzozę, Grodziszczko, Niepruszewo i Sierosław.
Adam (Adam Jan, Jan Adam), syn Krzysztofa i Ujejskiej, u schyłku życia sekretarz J.Kr.Mci. Występował w r. 1635, od matki otrzymał w r. 1637 z podziału dóbr Chobienice, a t. r. dostał też od niej cesję jej tamtejszego dożywocia. Na połowie tych dóbr w r. 1642 oprawił 20.000 zł. posagu Annie Zofii Promnitz, córce barona Henryka Anzelma. Oboje t. r. wydzierżawili Chobienice pod zakładem 4.000 zł. małżonkom Sebastianowi Troszka (v. Troschke) i Ewie Sakównie. Dokonując w r. 1647 z siostrami podziału dóbr po zmarłej matce wziął wycenione na 42.000 zł. części wsi Tuchorza, Maciejewo i Borujka w p. kośc., podczas kiedy siostra Powodowska wzięła części połowy miasta Wolsztyna oraz wsi Karpicko i Komorowo, w sumie 23.333 zł. Jako jedyny spadkobierca brata Władysława, dobra po nim pozostałe, to jest: Brzozę, Grodziszczko, Niepruszewo i Sierosław sprzedał w r. 1652 Jerzemu Rozbickiemu. Oboje z żoną wydzierżawili w r. 1654 od Stanisława Sielskiego, miecznika rożańskiego i starosty kopanickiego, oraz żony jego Krystyny z Sierakowskich, to starostwo. Jak się zdaje, nie żył już 1656.4/V. r., kiedy Anna Zofia, posesorka Chobienic, i Zaidlicowie, dziedzice Czarmyśla, mieli naprowadzić na Zbąszyń Szwedów, z których ręki zginął proboszcz tamtejszy, ks. Jan Gowarzewski, archidiakon śremski i oficjał poznański. Oskarżali ją o to w r. 1659 biskup poznański i kapituła. Adam nie żył już z pewnością w r. 1658, kiedy wdowa pozywała Eliasza Szlichtynka, burgrabiego ziemskiego kościańskiego. Spadek po Adamie brali potomkowie jego sióstr Barbary Powodowskiej i Katarzyny 1-o v. Strzeleckiej, 2-o v. Górskiej.


Mapki Sierosławia z zasobów Archiwum Map Zachodniej Polski (www.amzp.pl)

Z roku 1898


Z roku 1936


Kalendarium